به گزارش سینماپرس، علیرضا تابش جهانی شدن سینمای ایران را یک جهش دانست که برای آن برنامه ریزی نشده بود اما می‌توان آن را یک فرصت تلقی کرد و با برنامه ریزی مناسب بهره کاملی از آن برای رساندن سینمای خود به جایگاه ویژه ای در جهان برد.

علیرضا تابش درباره جهش سینمای ایران در جهان صحبت کرد و این اتفاق را ناگهانی و بدون برنامه‌ریزی دانست و معتقد است: در حالی که اگر برنامه‌ریزی مناسب در وضعیت فعلی صورت نگیرد همین موفقیت‌ها را هم از دست خواهیم داد.

تابش بودجه برای سینما به عنوان یک صنعت خلاق و نقش تسهیل‌گری نهادهای حمایتی را دو راهکار مهم دانست تا بتوانیم آینده روشن‌تری را برای سینمای ایران در جهان ترسیم کنیم.

تابش درباره دلایل و آسیب‌هایی که مانع جهانی شدن سینمای ایران شده را بررسی و راه کارهایی ارائه کرد.

وی گفت: به گمان من سینمای ایران در بستری رقابت می‌کند که ورود سینماهای نوپا و افزایش تخصص‌گرایی در سینما، میزان پیچیدگی و رقابت پذیری در سینما را تحت تاثیر خود قرار داده است؛ ما در ایران تاکنون در قالب سینماهای کشورهای در حال توسعه حرکت کرده‌ایم و ادعای سینمای هم تراز سینماهای بزرگ جهان مشخصا سینمای سلطه را نداریم بلکه بیشتر در سطح سینماهای کشورهای در حال توسعه حرکت می‌کنیم و به همین دلیل تاکنون نتوانسته ایم به عنوان یک سینمای ملی با جریان مسلط سینمای تجاری رقابت کنیم و فقط به تعداد محدودی از فیلم‌های فرهنگی و هنری خود در سطح جهانی اتکا کردیم که این یک سهم ناچیزی از بازار بین‌المللی فیلم و سینما را نصیب ایران کرده است.

موفقیت سینمای ایران در جهان بر تعیین ضرورت‌ها موثر نبوده است
مدیر عامل بنیاد فارابی معتقد است: هر چند سینمای ایران در سال‌های گذشته به ویژه در دو دهه اخیر دریافت جوایز بازار بین‌المللی و موفقیت‌های چشم گیر بین المللی را در کارنامه خود به ثبت رسانده است و جوایز مهمی را در جشنواره‌های اسکار، کن، برلین و دیگر جشنواره‌های معتبر بین المللی به دست آورده و در این فستیوال‌ها درخشیده است اما نتوانسته بر تغییر نگاه‌ها، توجه به ضرورت سرمایه گذاری و تلاش بیشتر در رساندن سینمای ایران به سطح جهان، موثر باشد.

«طی سال‌های گذشته تلاشی برای شناسایی ممیزه‌های خاص سینمای ایران صورت نگرفته است؛ کشورهای جهان صاحب سینما ممیزه‌های خاصی را برای فیلم‌های کشور خود تعریف کردند اما ما هنوز به این موضوع نپرداخته ایم. سینمای ایران در سطح جهانی می‌درخشد در حالی که هنوز نتوانسته‌ایم به عنوان یک کار جامع ممیزه‌های خاص سینمای ایران را پیدا و بر روی آنها کار کنیم و یا سرمایه گذاران را ترغیب و در بازارهای بین المللی برای آن تبلیغات کنیم؛ شناسایی این ممیزه‌ها برای سینمای ایران بسیار اهمیت دارد از این منظر هم که سینمای ایران در رقابت با سایر سینماهای موفق در سطح جهان در موضع ضعف قرار گرفته است».

از فرصت ورود نسل جوان به جهان استفاده کنیم
تابش با اشاره به فعالیت‌های بین المللی گسترده نسل جوان فیلمسازان ایرانی در دوران حاضر که تمایل بسیاری به بازارهای جهانی و رشد کسب و کارهای فضای دیجیتال در سینما نشان می‌دهند، این وضعیت را فرصت مهمی در جهانی شدن خواند و افزود: نسل جوان تاکنون ورود بسیار خوبی به سینما داشته است که باید به طور مناسب هدایت شود. کسب و کارهای نوپا در سینمای ایران به ویژه در رشد تکنولوژی اینترنتی فرصت‌هایی است که ما نباید به سادگی از کنار آن‌ها بگذریم و باید برای آن برنامه ریزی داشته باشیم؛ به عنوان مثال در اسفند ماه سال گذشته تفاهم نامه ای با معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری برای ایجاد مرکز نوآوری و شتاب دهی سینما امضا کردیم و قرار است در این مرکز تلاش کنیم تا ضعف‌ها شناسایی شوند و برای ساخت فیلم‌های جذاب و برای اینکه زنجیره سینما به صورت کامل شکل بگیرد اقدام کنیم؛ به این معنا که از مرحله ایده، تولید، پیش و بعد از تولید ورود سینمای ایران به بازارهای مختلف برنامه ریزی کنیم که امیدوارم در نیمه سال جاری بعد از انجام مطالعات این مرکز و مذاکراتی که با صنوف سینمایی مختلف انجام می‌شود برنامه‌ها آماده اجرا شوند.

سینمای ایران در جهان با جهش مواجه بوده است
مدیرعامل بنیاد فارابی در پاسخ به این سوال که سینمای ایران چند سال تا جهانی شدن فاصله دارد خاطرنشان کرد: این یک حرکت بطئی است و به صورت ناگهانی اتفاق نمی‌افتد؛ در ابعاد مختلف وضعیت فعلی سینمای ایران با یک جهش نسبت به گذشته مواجه شده است اما اگر حساب شده در بخش خصوصی و حاکمیتی پیش نرویم و اگر نگاه درست به آسیب‌هایی که سینمای ایران را تهدید می‌کند نداشته باشیم و توجه و برنامه ریزی نکنیم همین روند جهشی نیز ادامه نمی‌یابد و حتی ممکن است رشد آن متوقف شود.

تولیدکنندگان فقط به سود در تولید فکر می‌کنند
«مسئله‌ای که متاسفانه طی این سال‌ها به آن توجه نشده اقتصاد سینما است در حالی که ساز و کار اقتصادی زبان هر صنعت، کسب و کار و لازمه فعالیت‌های بین‌المللی است اما مدل رایج آن در سینمای ایران در وضعیت موجود فقط مساله سود در تولید است که به عنوان یک آسیب سینمای ما را تهدید می‌کند؛ بیشتر تولید کنندگان در سینمای ایران چون سود خود را در تولید یک اثر سینمایی می‌بینند به ابعاد اقتصادی بازار فیلم خود، پخش و بازاریابی، معرفی درست فیلم، ساخت تریلر جذاب از فیلم، فضا سازی در فضای مجازی یا کسب درآمدهای جانبی از فیلم فکر نکرده و برای آن برنامه ریزی نمی‌کنند و صرفاً به سود خود در تولید می‌اندیشند که این یک آسیب جدی است که سینمای ایران را تهدید می‌کند».

وظیفه اصلی نهادهای حمایتی تسهیل گری است
تابش با بیان این که سینما و فیلم در کشور ما به شکل یک زنجیره ارزش که تخصص‌ها و کسب و کارهای مختلف را در بر می‌گیرد به درستی نگاه نشده است، گفت: اگر بخواهیم دقیق‌ تر به موانع جهانی شدن سینمای ایران نگاه کنیم به علت کثرت موضوعات باید آنها را در چند دسته مختلف طبقه بندی و به طور کلی این موانع را بررسی کنیم.

«در سطح حاکمیت، نهادهای حمایتی سینما طی سال‌های گذشته صرفاً برخی از روندهای پیشین را ادامه داده است و وظیفه اصلی که تسهیل گری است را کمتر مورد توجه قرار داده اند و بیشتر به حمایت مستقیم پرداخته اند».

وی با تاکید بر لزوم به روز رسانی وظایف این نهادها، گفت: همین به روز نبودن برخی قوانین در حوزه محصولات سینمایی از دیگر مشکلات سینمای ایران است و این به روز رسانی باید متناسب با رشد تکنولوژی‌های جدید باشد و همچنین باید برای ابعاد حقوقی نیز فکری جدی شود.

تابش با ابراز تاسف از جدی گرفته نشدن «اعتبار جهانی که سینمای ایران طی سالهای گذشته به دست آورده است و نیز استفاده نشدن راهبردی از این اعتبار»، گفت: در حالی که هر سینمایی در جهان اگر این اعتبار را به دست آورده بود می‌توانست گام‌های بسیار بزرگی در اقتصاد جهانی سینما بردارد.

بودجه به صنایع خلاقی چون سینما داده نمی‌شود
مدیر عامل بنیاد فارابی معتقد است: در حوزه کلان، بودجه‌ای که دولت به موضوعات زیربنایی به ویژه صنعت در کشور اختصاص می‌دهد و به شکل کافی به بخش فرهنگ اختصاص پیدا نمی‌کند بنابراین همیشه از یک ضعف در بخش بودجه صنایع خلاق به ویژه سینما رنج می‌بریم و همچنین در تدوین برنامه‌های توسعه ای کشور به ویژه در بخش صادراتی برنامه‌های توسعه به سهم بالقوه سینما طی سال‌های گذشته به درستی توجه نشده است و توجه کافی در حاکمیت به اهمیت و سهم سینما در معرفی واقعیت‌های ایران در حوزه بین الملل و کسب اعتبار جهانی نسبت به آن وجود ندارد که البته می‌توانیم آن را جبران کنیم.

«در ساختار موجود سینمای ایران در بخش خصوصی می‌توان به این نکات اشاره کرد که روحیه کار جمعی و اعتماد متقابل در اصناف سینمایی ما وجود ندارد؛ ما خیلی بلد نیستیم کار جمعی انجام دهیم تا به موفقیت برسیم و در استفاده از فناوری‌هایی که در تولید باید به کار گرفته شود ضعف داریم و همینطور شناخت اشتباه از سینمای دیجیتال محدود ساختن آن به فرایند تولید از دیگر مشکلات سینمای ایران محسوب می‌شود».

سینمای دیجیتال فقط به معنای تولید آثار نیست
تابش در مورد کاربردهای متنوع سینمای دیجیتال گفت: وقتی از سینمای دیجیتال سخن به میان می‌آوریم تصور می‌کنیم دیجیتال باید فقط در خدمت تولید باشد در حالی که دیجیتال در بخش پخش و بازاریابی، تبلیغات، کسب و کارهای نوپا و پلت فرم‌ها جدید در فضای مجازی به ما کمک می‌کند تا سینما را توسعه دهیم البته ما در این زمینه نیز دارای ضعف‌هایی هستیم همینطور این مشکلات در حوزه برنامه ریزی حرفه ای و عملکرد سیستماتیک در بخش خصوصی نیز وجود دارد.

«سینماگران ما آشنایی کافی با قواعد بازی در عرصه بین الملل ندارند به عنوان مثال در بازار جشنواره جهانی فیلم فجر سینماگران در بخش بازار شرکت می‌کنند اما اصول بازی حرفه‌ای در این فرآیندها را به درستی نیاموخته اند».

وی مساله دیگر در این زمینه را کمبود پژوهش‌های تخصصی خواند و افزود: اصولاً ما پژوهش‌ها به ویژه پژوهش‌های مبتنی بر آینده نگری را مورد توجه قرار نمی‌دهیم و در سینما جدی نمی‌گیریم اما امیدوارم با اهتمام سازمان سینمایی و نهادهای دیگر به مقوله پژوهش‌های تخصصی جدی تر نگاه شود، از سوی دیگر مزیت‌های رقابتی به درستی شناسایی نشده اند و به تقویت آن‌ها نپرداخته‌ایم در حالی که سینمای ما مزیت‌های رقابتی خاص خود را دارد به بازاریابی و تحقیق و توسعه در این زمینه توجه کافی نشده است و پروژه‌های سینمایی عمده بودجه خود را صرف تولید می‌کنند در حالی که می‌توان به بخش بازاریابی، تحقیق و توسعه بودجه بهتری را تخصیص داد که طبعاً بر اکران و جهانی شدن فیلم‌ها تاثیر می‌گذارد. ما در رعایت استانداردهای جهانی فاصله داریم و هنوز درست استانداردها را رعایت نمی‌کنیم.

تابش همچنین مشکل دیگر در بخش خصوصی را گزارش‌های مالی ارائه شده در بخش سینما دانست و افزود: این گزارش‌ها شفاف نیست و با یک عدم شفافیت در کسب و کارهای سینمایی مواجه هستیم.

جشنواره ای شدن آثار سینمایی، مشکلات بازاریابی و راه کارهای گذر از آسیب‌ها و ضعف‌های جهانی شدن سینمای ایران 

وی جشنواره‌ای شدن آثار سینمایی را مشکلی بزرگ برای این هنر خواند و اظهار داشت: طی سال‌های اخیر از سوی برخی کارگردانان گرایشی برای جشنواره‌ای کردن فیلم‌ها به وجود آمده که به اقتصاد سینما لطمه وارد کرده است، در حالی که سینمای ایران فقط فیلم‌های جشنواره‌ای نیست.

جشنواره‌ای شدن آثار سینمای ایران منافعی را برای کارگردانان در پی دارد که از جمله آن معرفی بهتر و ارزان‌تر فیلم‌ها در بین اقشار مختلف جامعه است، برای حل این آسیب اگر بتوانیم منافع دیگری را برای سینماگران ایجاد کنیم طبعاً گرایش آنها به تولید نوع دیگر فیلم‌سازی می رود.

نبود صنف و بازاریاب موفق از مشکلات پخش‌کنندگان ایرانی است
تابش نداشتن صنف برای پخش‌کنندگان بین‌المللی آثار سینمایی را ضعف دیگر در این هنر دانست و اظهار داشت: تعداد پخش‌کنندگان بین المللی به میزانی نیست که بتوانند یک صنف داشته باشند تا اتحادی را بین آنان ایجاد کند.

همین تعداد محدود پخش‌کننده نیز از بازاریابان حرفه ای در سینمای ایران محروم مانده‌اند؛ این موضوع، عمده اشکال سینمای ایران در بخش بین‌الملل است زیرا فقط به پخش کنندگی بسنده می‌کنیم در حالی که بازاریابی یک فن و هنر مجزا برای معرفی آثار سینمایی محسوب می‌شود؛ همچنین سرمایه کافی در شرکت های پخش وجود ندارد که این خود مانع دیگری برای معرفی آثار سینمای ایران به جهان است.

آثار سینمای ایران بدون بخش‌بندی روانه بازار بین‌المللی می‌شود
مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی بخش‌بندی آثار سینمایی را راهکاری مناسب برای جهانی شدن ایران معرفی کرد و گفت: به نظر من محصولات سینمای ایران بدون اینکه بخش‌بندی صحیحی داشته باشند روانه بازارهای بین‌المللی می‌شوند و چون این سطح‌بندی وجود ندارد عمدتاً توفیق چندانی در بخش بین‌الملل برای ایران حاصل نمی‌شود.

به شهرت کارگردان بیش از تکنیک آثار سینمایی توجه می‌شود
وی معتقد است: در پخش بین‌المللی فیلم‌ها ضعف‌هایی داریم از جمله اینکه عمده فیلم‌هایی که از سینمای ایران در جهان پخش می‌شود به شهرت کارگردانان وابسته است و به تکنیک‌های سینمایی آن اثر توجهی نمی‌شود که باید این ضعف را جبران کنیم؛ به هر حال اگر بازاریاب یا پخش‌کننده تحولی در سیستم خود ایجاد کند شرایط سینمای ایران در جهان نیز تغییر خواهد کرد.

«بازاریاب و پخش‌کننده نباید تنها توجه خود را به نام کارگردان یک فیلم معطوف کنند بلکه باید به خود اثر توجه کرده و بررسی کنند که آیا ارزش‌های سینمایی در آن به چشم می‌خورد یا خیر اما پخش‌کنندگان تنها به موفقیت فیلم‌ها در جشنواره‌ها توجه نشان می‌دهند در حالی که اگر فیلمی نتوانست در موعد مقرر به جشنواره برسد نباید مانعی برای دیده شدنش به وجود آید، شاید بازاری برای آن وجود داشته باشد».

وی افزود: از سوی دیگر شرکت‌های توزیع و پخش در ایران خدمات به روز ندارند و توجهی به، به روز رسانی سیستم‌های سنتی پخش نمی‌کنند، همچنین استفاده از شیوه‌های غیر حرفه‌ای و عدم توجه به سیستم پخش منسجم بین المللی آسیبی است که می‌توان به آن اشاره کرد؛ بی‌توجهی به سایر انواع محصولات تصویری و تمرکز بر فیلم‌های سینمایی در حالی که ما سریال‌هایی در کشور تولید کرده‌ایم که مناسب بازاریابی در جهان است، همینطور انیمیشن‌ها، فیلم‌های کوتاه و مستندهایی ساخته می شود که قطعا می‌تواند در بازار بین‌الملل جایگاه خوبی را به خود اختصاص دهد اما خود را محروم کرده‌ایم و تنها فیلم‌های سینمایی را معرفی می‌کنیم و به عرصه پخش جهانی می‌فرستیم.

کشورهای آسیایی در لیست بازار ایران فراموش شده‌اند
تابش شناسایی نادرست مناطق مختلف برای بازار را یکی از دلایل سخت شدن مسیر جهانی شدن سینمای ایران دانست و خاطرنشان کرد: در نظر نگرفتن قوانین اقتصاد بازار در عرضه صحیح بین‌المللی محصولات سینمایی ایران و همینطور نادیده گرفتن منطق بازار یکی از آسیب‌های دیگر در سینمای ایران است؛ پخش کننده‌ها بررسی بازار را به درستی انجام نمی‌دهند.

«شناسایی بازارهای مختلف به طور صحیح و بخش بندی درست بازارهای بین‌المللی متناسب با محصولات ایرانی از راهکارهای جهانی شدن سینمای ایران است و مطمئن هستم در این جهان بزرگ و پهناور که محصولات متنوع سینمایی مصرف می کند بازارهای متنوعی برای مصرف کننده سینمای ایران می‌تواند باشد اما ما به تعداد محدودی بازار بسنده می‌کنیم، در حالی که بخش‌بندی کشورهای مختلف با ذائقه های متنوع می تواند راه‌گشا باشد.

سال‌هاست که بسیاری از کشورهای آسیایی و بازار بزرگ چین را دست کم گرفته‌ایم و نگاه ما صرفا به جهان غرب بوده است در حالی که کشورهای منطقه خودمان می‌توانند مصرف کننده‌های خوب محصولات سینمایی ایران باشند، این بازارها در گام نخست پُرخطر هستند و حمایتی نیز از پخش‌کنندگان نمی‌شود اما اگر اتحاد میان پخش‌کنندگان به وجود بیاید مطمئنا می‌توانند امکانات بگیرند اما چون تعداد آنها کم است در ضعف به سر می‌برند؛ به هر حال می‌توانند با برنامه‌ریزی آرام آرام به قدرت برسند.

نیروی متخصص در بخش بین‌الملل سینمای ایران نداریم
مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی ضمن اظهار تاسف نداشتن نیروی متخصص در حوزه بین‌الملل تاکید کرد: نیروی متخصص در حوزه بین‌الملل به طور جدی در سینمای ایران تربیت نشده است اما به تازگی بخش خصوصی، کلاس‌هایی برای آموزش متخصصان در بخش بین‌المللی سینمای ایران برگزار می‌کند که امیدوارم شاهد ظهور نسل جدیدی از پخش کننده‌ها و بازاریاب‌ها در عرصه سینمای ملی باشیم.

راهکارهایی برای حذف موانع در مسیر جهانی شدن سینمای ایران
تابش بعد از بررسی ضعف‌ها و آسیب‌هایی که برای جهانی شدن سینمای ایران وجود دارد راهکارها و پیشنهاداتی را نیز ارائه کرد: به اصلاح ساختارهای مدیریتی نیاز داریم تا برای ایجاد تغییر و یا پذیرا شدن تغییرات جدید آماده باشیم.

«نقش دولت باید در عرصه فرهنگ و سیاست‌های سینمایی کشور بازتعریف شود و دولتی‌ها تا حد زیادی اهمیت مقوله بازاریابی و پخش را جدی‌تر بگیرند زیرا تاکنون عمده توجهات دولت به تولید و محتوای فرهنگی بوده است.

وی با اشاره به لزوم بازنگری دوره‌ای در سیاست‌های سینمایی از آغاز این بازنگری ابراز خرسندی کرد و افزود: به همان اندازه این سیاست‌های دولتی اهمیت دارند که باید سیاست‌های فرهنگی جدیدی هم برای کشور تدوین شده باشد. در بخش کسب و کار مدل های موجود نیازمند اصلاحات جدیدتر هستند، اول و مهم‌تر از همه کسب و کارهای فیلم و سینما باید از درآمد نفتی مستقل شوند و خودشان به درآمدزایی برسند اگر فیلمی قابلیت تجاری‌سازی ندارد لزوما قرار نیست ساخته شود؛ بسیاری به سمت تولید آثاری می‌روند که یقین دارند بازاری برای آن وجود ندارد. مگر اینکه برای ساخت آن اثر هدف‌های متعالی‌تری صرف تولید فیلم در پشت آن نهفته باشد.

«برای سینما و فیلم باید بر پایه صنایع خلاق و استقلال از درآمد نفتی بسترسازی‌های جدی صورت بگیرد و نکته بعدی این است که هر فیلم را می‌توان پروژه اقتصادی در نظر گرفت عمدتاً در کشور ما فیلم‌سازی یک پروژه فرهنگی محسوب می شود؛ به این ترتیب اقتصاد فیلم و سینما هم باید ‌درمحصولات سینمایی به‌طور جدی لحاظ شود.

سینمای ایران باید به سمت حرفه‌ای گرایی و تقویت آن حرکت کند این موضوع در جایی اهمیت پیدا می کند که به لزوم صنعتی شدن سینمای ایران، اخلاق، رفتار و تولید حرفه ای و تحلیل علل شکست پروژه‌های قبلی سینمای ایران می پردازیم، ما عمدتاً به تحلیل شکست توجه نمی‌کنیم و موشکافانه آن را مورد بررسی قرار نمی‌دهیم».

مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی به لزوم تعیین استانداردهای جدید برای فیلم‌سازی و برنامه‌ریزی دقیق برای تقویت حرفه‌ای گرایی اشاره و عنوان کرد: عملکرد حرفه ای یک زبان مشترک بین داخل و خارج ایجاد می‌کند و این یک عملکرد سیستماتیک در حوزه فیلم‌سازی است که باید به آن توجه کنیم.

«برای اعضا و ملزومات زنجیره ارزش محصولات نمایشی باید یک اکوسیستم طراحی شود زیرا ما هنوز در زنجیره مشاغل سینمایی در کشور به یک اکوسیستم طراحی شده نرسیدیم، این مشاغل به صورت پراکنده وجود دارد به این معنا که فیلنامه نویسی، گیم نویسی، تولید موسیقی انجام می‌شود اما یک اکوسیستم جذاب برای این حوزه طراحی نشده است که به نظر من طراحی آن از پیش‌شرط‌های صنعتی شدن سینمای ایران است و به همین دلیل باید میان منابع، همگرایی و تجمیع صورت بگیرد، نقشه‌های مورد نیاز در صنعت باید تکمیل و تدوین شود که جایگاه صحیح افراد و مشاغل را در زنجیره ارزش فیلم نشان دهد».

تابش در بخش راهبردهای آموزشی تحقیقاتی نیز به ارائه آموزش به روز، تربیت سرمایه انسانی حرفه‌ای، آینده پژوهی، تحقیقات و بازاریابی اشاره کرد و افزود: در بخش راهبرد بین‌المللی باید به ایجاد دفاتر مستقل منطقه‌ای برای سهم گرفتن از بازار کشورهای منطقه اشاره کرد، ورود به بازارهای جهانی با سرمایه‌گذاری مستقیم باعث آشنایی با بازار بر اساس تولید در بازار مقصد و همین طور بر اساس تولید مشترک و نزدیکی بازارهای همسایه با حضور مستقیم ایران از جمله روش‌های ورود به بازارهای خارجی هستند که باید در سینمای ایران جدی گرفته شوند، به همین منظور باید برای تبدیل مزیت‌های رقابتی پایدار به عوامل کلیدی موفقیت برای تحقق تثبیت و حفظ تمایز تلاش کنیم.

وی تقویت سینمای ملی در کشور برای هم‌زبانان همجوار ایران مانند تاجیکستان و افغانستان را حلقه اول بازار بین المللی فیلم برای کشور خواند و ادامه داد: گسترش امکان همکاری‌های مشترک در حوزه فیلم‌سازی با داشتن تفاهم‌نامه‌های همکاری با کشورهای مختلف از جمله راهکارهایی است که تا کنون مورد توجه کافی قرار نگرفته و قراردادها و تفاهم‌نامه‌هایی که تاکنون امضا شده به صورت پیگیری جدی نشده است.

«در بخش راهبردهای توسعه می توان به ایجاد کمپانی‌های یکپارچه فیلم‌سازی، ایجاد مراکز رشد و شتاب دهنده، ایجاد موسسات و پایگاه‌های داده‌ای جدید با هدف ورود به بازارهای بین‌المللی و به روز رسانی سیستم‌های توزیع تحقیق و توسعه، توانمندسازی بخش خصوصی تولید بر اساس مزیت‌های رقابتی اشاره کرد.

برای به کارگیری مدیریت کیفیت جامع و لزوم طراحی صحیح محصول برای بازاریابی موفق ایران لازم است در بخش راهبرد های حقوقی سینمای ایران به قوانین جدیدی دست یابیم. »

وی همچنین سرمایه گذاری، تامین مالی و شناسایی راهکارهای روز را از نیازهای جدی عرصه فیلم‌سازی در کشور عنوان کرد و افزود: سینمای ایران نمی‌تواند صرفا به منابع نفتی متکی باشد پس ایجاد صندوق سرمایه‌گذاری جسورانه در بورس می‌تواند یکی از راه‌های تامین مالی باشد. تمرکز سرمایه‌گذاری باید بر روی مزیت‌های رقابتی برای کسب بازده و بقا باشد و داشتن بازده سرمایه برای بقای بخش خصوصی لازم است اما باید گام به گام پیش رفت.

مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی در پایان عنوان کرد: بخشی از زنجیره‌های موفقیت سینمای ایران در جهان مانند تولید قوی است و جشنواره‌ها نیز به لحاظ کیفی در سطح جهانی برگزار می‌شود اما آن‌ها فقط حلقه‌هایی از یک زنجیره هستند و باید به تکمیل زنجیره توجه کنیم تا بتوانیم موفقیتی که تاکنون به دست آورده‌ایم را گسترش داده و به مقام بالاتری در جهان دست یابیم.

* ایرنا